Bestaan er anti-semieten?

Betreft: Ingezonden brief over Peter de Valenca's mening over racisten en anti-semieten

Peter de Valenca schrijft in ons blad: "Bestaan er racisten en anti-semieten"? [p. 9 - 10]. Zijn stelling van wat hij wil aantonen, klopt niet. Een eindje verder op op p. 18 - 20 gaat hij op die foute stelling door. Dus vijf pagina's lang probeert hij aan te tonen dat kritiek op Israel en de huidige joodse staat alleen voor joden - het zionistische gedachtegoed - anti-semitisme is. Hij komt er dan ook niet uit. Hij valt zelfs de voormalige voorzitter van onze beweging aan. Hij zegt over hem: "als dat geen anti-semitisme is wat is het dan wel"?

Het antwoord op de eerste vraag: bestaan er racisten en anti-semieten, is ja. Er bestaan enorm veel racisten en ja er zijn antisemieten. Als communist weten we dat uit ervaring. Je hebt altijd mensen die mensen en groepen mensen haten. De CPN in oorlogstijd heeft bewezen de strijd met dat soort mensen aan te gaan. Het antwoord op de tweede vraag: als kritiek op Israel en het zionisme geen anti-semitisme is wat is het dan wel, is nee. Want het zionisme is geen oplossing voor het racisme of het anti-semitisme! Dat is inmiddels wel bewezen. [Zie mijn eBoek op internet: '60 jaar Leugens en Bedrog'.]

Hij ontkent in de Vrijdenker dat Israel zich schuldig heeft gemaakt (of maakt) aan etnische zuivering en eigenlijk zelfs de enige democratie - gelijke rechten voor iedereen - in het Midden Oosten is. Dat is niet waar. Israel gaat zelfs tot de dag van vandaag door met etnische zuivering. Israel is - derhalve - slechts een democratie voor joden. Niet-joden zijn tweederangs burgers en worden in Israel al 68 jaar gediscrimineerd. Ook christenen en anders-gelovigen. Dat is racisme. Er zijn 24 discriminerende wetten waarin niet-joden van bepaalde rechten worden uitgesloten [1]. En dat weet ik omdat ik al 45 jaar aktief lid ben van het Nederlands Palestina komitee. Een grondwet bestaat in Israel niet. Dan ben je (dus) geen beschaafd land. En dat is Israel dan ook niet. Israel is een racistisch land met apartheid en systematische uitsluiting van anderen tot in de kleinste uithoeken van dat land. De Palestijnen zijn de dupe van deze mensonterende politiek. Joden trouwens ook. Derhalve is het zionisme ook een beweging die de emancipatie van de joden over de hele wereld tegen houdt. En de joden in een verkeerd daglicht zet. Dus een giftige vorm van anti-semitisme.
Niets is na de Tweede Wereldoorlog zo'n foute beslissing van de wereldgemeenschap geweest als de oprichting van een staat voor joden, de staat Israël. Niet alleen werden er zeer grote aantallen oorspronkelijke bewoners van Palestina slachtoffer van deze koloniale oplossing, maar ook theoretisch en volkenrechtelijk deugde er niet veel van. Het was een oplossing vanuit het koloniale denken van eeuwen geleden. Een ramp voor het jodendom.

Dat proberen op te richten en in te richten van een joodse staat heeft met democratie - d.w.z. gelijke rechten voor iedereen - en de emancipatie van joden niks te maken. Dat is wel gebleken.

Er is door de westerse oogkleppen-politiek met z'n pappen en nathouden meer dan 70 jaar ellende voortgekomen. Ook voor de bewoners van Palestina (het 'joodse' deel, de Westbank en Gaza) zelf. Het steunen van de politiek van Israel en de zionistische beweging kost de wereldgemeenschap - los van al die zinloze oorlogen daar ten gevolge van - geld als water. Miljarden en miljarden per jaar en onze nachtrust.

Rik Min, Schopmanlanden 22, 7542 CN Enschede. 053 - 4763881/4303073.

Voetnoot:
[1] Israel is de laatste racistische staat in de wereld. En wel hierom:

De vijf belangrijkste discriminerende basiswetten van de staat Israel zijn de Wet op de Terugkeer en de Wet op de Nationaliteit, die beide op ondubbelzinnige wijze vastleggen dat de staat Israel er op de eerste plaats is voor zijn joodse inwoners. Verder zijn er de Wet op de grond; de Wet op Landonteigening; de Wet op het Bezit van Afwezigen.

Al deze wetten maken onderscheid tussen joden en niet-joden en geven joden haast alle rechten; en niet-joden bijna geen. Al de genoemde wetten zijn dus racistisch.

1. De israelische Wet op de Terugkeer is de wettelijke bekroning van het zionistische streven naar een zuiver joodse staat als oplossing van het joodse probleem. Krachtens deze wet heeft iedere jood ter wereld, ook al spreekt hij geen woord Hebreeuws en heeft hij het land nog nooit gezien, recht op toelating in Israel en op automatisch staatsburgerschap. De Arabieren die in 1948 hebben moeten vluchten of simpelweg verdreven zijn, hebben dat recht niet. In de Israëlische Onafhankelijkheidsverklaring (1948) en de Wet op de Terugkeer wordt 'het joodse volk' als begrip juridisch verbonden met de rechten en plichten van de staat Israël. Om tot het joodse volk te kunnen behoren moet je tot jood verklaard zijn, waarbij voornamelijk afgegaan wordt op het feit dat iemand de joodse godsdienst aanhangt, of dat zijn (voor)ouders dat deden. Omdat de joodse staat Israël het begrip nationaliteit in zijn wetgeving verbindt met zaken als 'ras' en/of godsdienst, strekt dit begrip zich niet alleen uit tot zijn eigen bevolking, maar ook tot miljoenen mensen buiten de staat, die gemanipuleerd en behandeld worden alsof ze Israeli's zijn. Het is wettelijk vastgelegd dat ze zullen kunnen profiteren van de privileges die gelden voor die joden die in het omstreden gebied zelf wonen. Een zeer bijzonder aspect van deze apartheidswetgeving wordt nog gevormd door de huwelijkswetgeving, waardoor het in Israël (voor Palestijnen) onmogelijk een burgerlijk huwelijk te sluiten.

2. Via deze Israelische wetgeving is bepaald dat alle grond van deze instelling het onvervreemdbaar eigendom is van het joodse volk, hetgeen er in gewoon Nederlands op neer komt dat de grond niet aan niet-joden verkocht of verpacht mag worden. Bovendien mogen op deze grond geen niet-joden in loondienst tewerkgesteld worden (al wordt daar door gebrek aan goedkope arbeidskrachten voor de kibboets de hand mee gelicht). De dingen die uit de zionistische ideologie voortkomen, komen slechts ten goede aan de joodse inwoners van de staat. Daarom wordt er zo vaak gesproken over 'joodse landbouw', 'joodse huisvesting', 'joods onderwijs', en nog meer: sociale diensten in de zionistische staat die er alleen voor joden zijn. Met tegenzin laat de staat iets van zijn opbrengsten aan zijn niet-joodse inwoners toekomen.

3. In de Wet op het Bezit van Afwezigen en de Wet op de land-onteigening wordt geregeld hoe grond in beslag wordt genomen. Arabieren wordt een aandeel - in enigerlei vorm - in grond die in joods bezit is, ontzegd. Onderdelen van die wetten zijn de status van 'de Landbouw-nederzettingen', de status van de persoon die 'landbouwgrond bezit of daartoe gerechtigd is', of 'de gebruiker voor wie een watertoewijzing is vastgesteld' en die "onwettig gebruik" maakt van grond of water. De overtreder stelt zich bloot aan "beëindiging van zijn rechten op die landbouwgrond en van zijn persoonlijke toewijzing van irrigatiewater". "Onwettig gebruik" van landbouwgrond regelt dat de pachter de genoemde rechten kunnen worden ontnomen.

In het kader van deze wettelijke structuur vinden de landonteigeningen, de verdrijving en de onderdrukking van niet-joodse burgers plaats. Daarom zijn - volgens deze zionistische ideologie, deze Israëlische wetten - de 'niet-joodse' Palestijnse Arabieren in Israël en op de Westbank tweederangs burgers. Daarom ook kunnen gevluchte Palestijnen in Libanon, Syrië, Egypte en Jordanië niet terugkeren naar hun vaderland.

Relevant Israeli legislation and proposed legislation

Acts:
1. Law of Return (1950)
2. Citizenship Law (1952)
3. Covenant between the Government of Israel and the Zionist Executive (1952)
4. World Zionist Organization-Jewish Agency (Status) Law (1952)
5. Keren Kayemeth le-Israel Law (1953)
6. Covenant with Zionist Executive (1954, 1971)
7. The Chief Rabbinate of Israel Law (1980)
8. The Flag and Emblem Law (1949)
9. The State Education Law (1953) and its 2000 amendment
10. Absentee Property Law (1950)
11. The Land Acquisition Law (1953)
12. Basic Law: Israel Lands [The People’s Lands] (1960)
13. Agricultural Settlement Law (1967)
14. Basic Law: The Knesset (1958), Amendment 9 (1985)
15. The Israel Land Administration (ILA) Law (2009)
16. Amendment (2010) to The Land (Acquisition for Public Purposes) Ordinance (1943)
17. The Admissions Committees Law (2011)
18. The Israel Lands Law (Amendment No. 3) (2011)
19. The Economic Efficiency Law (Legislative Amendments for Implementing the Economic Plan
20. Absorption of Discharged Soldiers Law (1994) [2008 amendment]
21. Absorption of Discharged Soldiers Law (1994) (Amendment No. 12) (2010)
22. Law (2011) to Amend to the Budgets Foundations Law, Amendment No. 40 (The “Nakba Law”)
23. The Regional Councils Law (Date of General Elections) (1994) Special Amendment No. 6 (2009)
24. Duty of Disclosure for Recipients of Support from a Foreign Political Entity Law (2011) (“NGO Foreign Government Funding Law”)

Bills:
1. Bill to amend the Citizenship Law (1952) imposing loyalty oath for persons seeking naturalization in Israel and Israeli citizens seeking first ID cards
2. Bill (2009) to amend the Basic Law: Human Dignity and Liberty and limit the judicial review powers of the Supreme Court to rule on matters of citizenship
3. Bill Granting Preference in Civil Service Appointments to Former Soldiers
4. Bill Awarding Preferences in Services to Former Soldiers
5. Bill to Prohibit Imposing a Boycott (2010) (“Ban on BDS Bill”)
6. The Associations (Amutot) Law (Amendment – Exceptions to the Registration and Activity of an Association) (2010) (“Universal Jurisdiction Bill”)
7. Bill to Protect the Values of the State of Israel (Amendment Legislation) (2009) (“Jewish and Democratic State Bill”)
8. The new cinema bill – would regulate and condition that any state funds would be given to film makers only after they have signed a loyalty declaration to Israel and its institutions as ‘a Jewish state’.

Israel is de laatste racistische staat (I). En wel omdat Israel zich zelden of nooit aan VN-resoluties houdt. (Behalve aan die van 1947):

De 11 belangrijkste verklaringen en resoluties (van de VN en anderen):

1. De 'Balfour Declaraction' (1917): De bezetters van Palestina, de Britten, 'geven' joden 'een joods tehuis' (geen staat). (Palestijnen gaan niet akkoord.)

2. Het 'plan Dalet' (1948): Een verdelingsplan. (Palestijnen gaan niet akkoord.)

3. VN Resolutie 181 (1947): Verdelingsplan voor Palestina. (Palestijnen gaan niet akkoord.)

4. VN Resolutie 194 (1948): Recht op terugkeer Palestijnse vluchtelingen. (Palestijnen deels akkoord.)

5. VN Resolutie 242 (Naar aanleiding van de juni-oorlog; 1967): De Palestijnse vraagstuk wordt gereduceerd tot vluchtelingenvraagstuk. (Palestijnen gaan niet akkoord.)

6. VN Resolutie 338 (Naar aanleiding van de oktober-oorlog; 1973): Een staakt-het-vuren-oproep en een oproep om te gaan onderhandelen. (Palestijnen gaan deels akkoord.)

7. VN Resolutie 3237 (1974). De Palestijnen krijgen een waarnemer-status in de VN.

8. VN Resolutie 3246 (1974). De Palestijnen krijgen recht op gewapend verzet.

9. Oslo-akkoorden (1993 - 1995). Akkoorden Israel/USA en de PLO. (Palestijnen gaan uiteindelijk niet akkoord.)

10. Slotverklaring Camp David (2000). Akkoorden Israel en de PLO. (Palestijnen gaan uiteindelijk niet akkoord.)

11. VN Resolutie 1397 (2002). Palestijnen krijgen recht op 'Palestijnse staat'. (Palestijnen en Israëliërs niet akkoord, want de meeste Palestijnse bevrijdingsbewegingen zien 'een Palestijnse staat' hooguit als eerste fase in de bevrijding van Palestina)

BRON: Robert Soeterik (Red.), 'De verwoesting van Palestina', Stichting Palestina Publicaties. 2008. ISBN 978-90-804293-2-1